Rzadko spotykany w hodowli, ale za to o bardzo charakterystycznym, „smutnym” wyglądzie. Pies dość duży, postawny, masywny, ale bardzo sympatyczny.
Zdjęcie znalezione na panzwierzak.pl
Jego jedyną miłością jest bieganie, w zasadzie rzadko kiedy widzi się wyżła dupuy, który spokojnie szedłby obok właściciela- jego żywiołem są otwarte przestrzenie, więc nie nadaje się absolutnie do trzymania w domu, a tym bardziej w ciasnym mieszkaniu.
Szybko się uczy, ale trening wyżła dupuy wymaga sporo pracy, bo pies ten bywa niesforny. Z natury jest zawadiaką i czasem bywa zaczepny, jednak nigdy agresywny. Nawet stare psy zachowują w sobie na tyle energii, aby bawić się jak szczeniaki, choć kiedy trzeba, okazują ogromny spokój i opanowanie. Potrafią poruszać się szybko i sprawnie w każdym terenie, dlatego są cennymi psami myśliwskimi.
W domu zaś ich energia i ciekawość świata sprawia, że nadają się na towarzyszy zabaw dla dzieci, pod warunkiem jednak, że to ostatnie zbytnio psu nie dokuczają, bo wyżły niespecjalnie lubią być ciągane za uszy czy sierść. Wyżeł dupuy najlepiej czuje się z właścicielem, ale kiepsko sprawdza się w roli stróża- jest zdecydowanie zbyt ufny, rzadko kiedy szczeka, jeśli rzuca się na kogoś to z radości, a nie z agresją.
