Szpice lapońskie zostały wyprowadzone jako rasa do pilnowania reniferów i owiec. Dziś wciąż wykorzystywane są jako psy stróżujące, z tą różnicą, że pilnują głównie domostw. Są także hodowane jako psy rodzinne. Długa, nieprzylegająca sierść z obfitym podszerstkiem tworzy charakterystyczne dla szpiców kryzę i kitę. Zazwyczaj umaszczenie jednolicie czarne, choć dopuszcza się występowanie niewielkich białych plam na koniuszku ogona, klatce piersiowej i łapach.
Zdjęcie znalezione na sokoleoko.wordpress.com
Nie ma wielkich wymagań, jeśli nie liczyć olbrzymiego nakładu pracy i czasu, jaki trzeba włożyć w utrzymanie długiej sierści w należytym porządku. W stosunku do obcych jest nastawiony raczej przyjaźnie, co bynajmniej nie oznacza, że mija ich obojętnie- każdego gościa na pewno głośno zaanonsuje. Inne psy toleruje nieco gorzej od pozostałych zwierząt, ale generalnie obchodzi się bez większych między nimi nieporozumień.
W stosunku do dzieci jest przyjazny i cierpliwy, nie męczy go długotrwałe poddawanie pieszczotom, choć sam nie jest zbytnio wylewny. Dodatkową zaletą jest fakt, że nie ma żadnych chorób, na które szpic lapoński byłby bardziej podatny od innych psów, za to nie nadaje się raczej do życia w mieście i mieszkaniu.
