Pies pasterski z Majorki, a zgodnie z oficjalnym nazewnictwem owczarek z Majorki to duży, dorastający nawet siedemdziesięciu trzech centymetrów w kłębie pies o bardzo inteligentnym spojrzeniu. Sylwetka jest muskularna, silna, ale proporcjonalna. U suk dopuszcza się długość większą od wysokości w kłębie. Występuje w dwóch odmianach różniących się od siebie długością włosa. Sierść jest w obu przypadkach miękka, przylegająca, ale szorstka. Jedyną dopuszczalną maścią jest czarna, ze szczególnym uwzględnieniem czerni dżetowej. Dopuszcza się występowanie białych znaczeń na klatce piersiowej i łapach, ale wpływają one negatywnie na ocenę.
Zdjęcie znalezione na psy-pies.com
Jest to typowy pies jednego pana, wierny, oddany i zawsze posłuszny. Nie znosi agresywnej tresury, wymaga cierpliwości i zrozumienia, a także bardzo dużej ilości aktywności, której niedomiar powoduje, że tresura jest mniej efektywna. Daje się szkolić na psa obronnego i stróżującego, nie ma wady wielu innych owczarków, jaką jest zbytnia szczekliwość. Nie jest agresywny, ale w stosunku do obcych może być nieufny i podejrzliwy.
W Polsce jest to rasa unikatowa, poza tym w Europie średnio rozpowszechniony a na ojczystej wyspie używany wciąż w charakterze psa pasterskiego.
