Ogar polski to pies, którego hodowla została wznowiona po II Wojnie Światowej. Ten dorastający sześćdziesięciu pięciu centymetrów w kłębie pies gończy stosowany był w czasie polowań już w średniowieczu, kiedy to też powstały pierwsze opisy rasy.
Zdjęcie znalezione na wikipedia.org
Okrywa ogara to miękki, dosyć obfity podszerstek i niezbyt krótki, przylegający, twardy włos okrywowy. Umaszczenie jest tradycyjnie mieszanką „podżartego”, czyli ciemnoszarego, niemal czarnego na tułowiu oraz żółto podpalana w okolicach głowy i kończyn. Dopuszczalne białe znaczenia na piersi i strzałka na czole.
Ogary są psami bardzo spokojnymi i zrównoważonymi. Potrafią wykazywać się niezwykłą wręcz cierpliwością, ale są bardzo chętne do pracy. Nie lubią bezczynności, ale w warunkach domowych wystarcza im długi, choć najlepiej urozmaicony, spacer. Spuszczone ze smyczy często oddalają się od właściciela, jednak nie wykazują tendencji do włóczęgostwa ani kłusownictwa, co jest często u innych psów myśliwskich. Choć nie są tchórzliwe to nietrudno je przestraszyć krzykiem albo gwałtownym gestem. Uczą się chętnie, ale nauka musi być połączona z zabawą, ponieważ są to psy ciekawskie i nie przepadają za tradycyjnym powtarzaniem komend.
