Nagi pies peruwiański, podobnie do nagiego psa meksykańskiego, występuje w trzech odmianach, różniących się między sobą wielkością. Wszystkie nagie peruwiańczyki zajmują przedział wzrostu od dwudziestu pięciu do sześćdziesięciu centymetrów. Ich rola w historii była jednak bardziej złożona od roli psów meksykańskich, ponieważ dodatkowo pilnowały one plantacji storczyków, a prawdopodobnie są starsze od cywilizacji inkaskiej. Ich charakterystyczną cechą wyglądu jest często łaciata skóra i braki w uzębieniu.
Zdjęcie znalezione na psy-pies.com
Usposobienie tych psów jest bardzo łagodne. Są one wrażliwe i spokojne, ale wobec obcych, jak przystało na psy stróżujące, pozostają nieufne. Są bardzo ciche i skryte, w stosunku do właściciela niezbyt wylewne, obcych na swoim terenie witają głośnym szczekaniem, którego dźwięk jest niezbyt przyjemny. Psy te są bardzo oddane i wierne, ale podobnie jak meksykańscy krewni, dobrze zapamiętują tylko kilka pierwszych nauczonych komend, pozostałe są w stanie wykonywać w miarę dobrze tylko przy powtarzanym, sumiennym i wymagającym treningu. Są psami o raczej niewielkiej aktywności ruchowej i ogólnie niewielkich wymaganiach. Jedynie względem temperatury, ze względu na najwyżej szczątkowe owłosienie, mają większe wymagania.
