Łajka wschodniosyberyjska jest zdecydowanie największą z łajek. Osiąga do sześćdziesięciu pięciu centymetrów w kłębie. Wyhodowana została na dalekiej Syberii, gdzie służyła jako pies myśliwski, obronny i stróżujący. Jej zadania zresztą niewiele się zmieniły.
Zdjęcie znalezione na psy-pies.com
Sierść łajki wschodniosyberyjskiej jest ułożona na obfitym podszerstku, włos okrywowy jest przeciętnie długi, ściśle przylegający, z wyjątkiem ogona, gdzie tworzy kitę. Umaszczenie może być bardzo różnorodne, zarówno klasyczne dla łajki biało-czarne, jak też szare. Dopuszcza się różnej wielkości białe znaczenia na całym ciele.
Łajki wschodniosyberyjskie są, spośród wszystkich łajek, najbardziej nieprzewidywalnymi psami. Wprawdzie socjalizacja i odpowiednie szkolenie czyni z nich całkowicie posłuszne psy, ale zaniedbanie treningów może się w późniejszym czasie odbić na zachowaniach agresywnych czy nadmiernej szczekliwości. Choć zasadniczo łajka wschodniosyberyjska nie jest psem jednego pana to jednak prawie zawsze polecenia jednej osoby wykonuje chętniej. Uczy się w miarę chętnie, ale nie zawsze chętnie wykonuje wyuczone polecenia. Jest psem bardzo nieufnym, zwłaszcza w stosunku do obcych, co pozwala jej na pełnienie funkcji dobrego psa stróżującego.
