Kishu to japoński, stary szpic. W swojej ojczyźnie dawniej i dziś używany jako pies myśliwski, na Starym Kontynencie będący raczej psem do towarzystwa, ewentualnie stróżujący, choć w tej ostatniej roli nie sprawdza się najlepiej.
Zdjęcie znalezione na 101dogbreeds.com
Sierść kishu jest średniej długości, szorstka i przylegająca, podszerstek natomiast stosunkowo gęsty i bardziej miękki niż włosy okrywowe. Jest to jeden z dwóch szpiców japońskich, w przypadku których dopuszczalne jest umaszczenie całkowicie białe. Poza tym pożądane umaszczenie to maść beżowa, ruda. Dopuszczalne są także osobniki pręgowane.
Kishu jest psem średnio trudnym w prowadzeniu. Z cała pewnością ma swoje humory i kaprysy, które dla niedoświadczonego hodowcy mogą stanowić nie lada problem, z którymi jednak osoba bardziej doświadczona bez trudu sobie poradzi. Kishu jednak nie nadaje się do roli psa rodzinnego, ponieważ kiepsko znosi dzieci, a inne zwierzęta tylko wtedy, kiedy nie mają one skłonności do dominacji. Kishu ma też spore wymagania w kontekście aktywności fizycznej, więc nie jest dobrym pomysłem zamykanie tego przeszło półmetrowego psa w małym mieszkaniu. Kishu jest raczej typem psa jednego pana i rzadko zdarzają się od tej reguły odstępstwa.
