Gończy westfalski przypomina nieco gończego niemieckiego na krótszych kończynach. Różni się jednak od niego wieloma cechami i jest prawdopodobnie starszy.
Sierść gończego westfalskiego jest zasadniczo trójbarwna, choć nie jest to zasadą. Barwą dominująca powinna być czerwona lub żółta.
Zdjęcie znalezione na psy-pies.com
Gończy westfalski swoim charakterem zdobywał serca myśliwych jeszcze na dworze królewskich, a w zasadzie cesarskich Niemiec. Jest to pies bardzo silny i wytrwały, jednocześnie cichy, spokojny i ambitny. Potrafi skupić się na wykonywanym zadaniu i wtedy nie ma z nim żadnego kontaktu. Gończy westfalski wykorzystywany jest zwykle do polowań na mniejsze zwierzęta, jednak jego odwaga i siła pozwoliłyby mu mierzyć się także z większą zdobyczą.
Jak na psa gończego jest stosunkowo łatwy do ułożenia, co jednak nie znaczy, że jest to zadanie proste. Gończy westfalski jest dość pojętnym psem, ale wiedzę trzeba mu podawać w małych porcjach i przystępnej formie. Tresura trwa dość długo i nie ma gwarancji, że zakończy się pełnym sukcesem, zwłaszcza jeśli opiekun nie ma niezbędnego doświadczenia w pracy z psami gończymi.
Psy tej rasy są raczej niezbyt często spotykane poza Niemcami, choć nie należą tez do całkowitych unikatów.
