Gończy węgierski, często nazywany także gończym transylwańskim lub gończym z Siedmiogrodu jest bardzo stara rasą psów myśliwskich, której początki datuje się na wczesne wieki średnie. Dziś występuje w dwóch odmianach, krótkonożnej, używanej do polowań na lisy czy borsuki, a także wysokonożnej, klasycznej, używanej w polowaniach na niedźwiedzie, wilki i inne duże ssaki.
Zdjęcie znalezione na psy-pies.com
W obu tych odmianach dopuszcza się odmienne maści, a i struktura sierści jest nieco inna, jednak w obu przypadkach sierść ma zapewniać odporność trudne warunki pogodowe, a także stanowić zabezpieczenia przed skaleczeniami.
Gończy węgierski jest psem rzadkim nawet w rodzinnych Węgrzech, tym bardziej zaś poza granicami. Dzieje się tak po pierwsze z powodu niewielkiej liczebności, a po drugie, z powodu obiektywnych trudności w wychowaniu. Gończy węgierski jest psem trudnym do ułożenia, często upartym, a nawet krnąbrnym. Lubi samodzielną prace w trudnym terenie i jeśli mu się jej nie zapewni to prawdopodobnie zacznie szukać jej samodzielnie. Zapotrzebowanie na ruch jest duże, gończy węgierski jest także relatywnie bardziej szczekliwy, jeśli porównać go do innych psów gończych, co też jest argumentem przeciwko trzymaniu psów tej rasy w mieście.
