Gończy lucerneński to rasa niespełna sześćdziesięciocentymetrowych psów gończych blisko spokrewniona z gończym francuskim a wywodząca się z szesnastego wieku.
Zdjęcie znalezione na blogspot.com
Sierść gończego lucerneńskiego jest gęsta, krótka i twarda, zawsze trójkolorowa. Rozkład plam i znaczeń może być różny, dlatego niektóre osobniki wydają się mieć umaszczenie niebieskie.
Gończy lucerneński jest używany niemal wyłącznie jako pies myśliwski. Jego głównym atrybutem jest znakomity węch. Psów tej rasy używa się w polowaniach na grubą zwierzynę. Są to psy bardzo ambitne i sprawne, szybko odnajdują trop, prawie nigdy go nie gubią. Pracują w ciszy i skupieniu, szczekają jedynie w celu zwrócenia uwagi przewodnika, z którym utrzymują stały kontakt. Gończy lucerneński jest psem bardzo łatwym w prowadzeniu, o ile tylko zapewnić mu odpowiednią ilość miejsca do biegania a czasem i pływania. Psy tej rasy bardzo silnie związują się z przewodnikiem, natomiast do osób obcych odnoszą się z dużą rezerwą. Nie są agresywne, ale zagrożone potrafią być groźne. Nie przepadają za dziećmi, tolerują zwierzęta domowe. Poza rolą myśliwych czasem powierza się im zadania stróża, ale na to stanowisko można znaleźć wiele lepszych ras, podczas gdy gończy lucerneński na polowaniu bywa często niezastąpiony.
