Gończy Hamiltona, po raz pierwszy na wystawie zaprezentowany pod koniec dziewiętnastego wieku, jest zdecydowanie najpopularniejszym psem gończym pochodzącym ze Szwecji. Powstał tam jako krzyżówka gończego niemieckiego i foxhunda.
Zdjęcie znalezione na psy-pies.com
Sierść gończego Hamiltona latem jest znacznie cieńsza niż zimą, a dotyczy to zwłaszcza podszerstka. Pomiędzy sezonem zimowym a letnim gończy Hamiltona traci olbrzymią ilość włosów. Umaszczenie jest rude z czarnym siodłem oraz białymi znaczeniami, zwłaszcza na kończynach i klatce piersiowej.
Gończy Hamiltona to rasa psów bardzo łagodnych i wyrozumiałych. Nie mają, uciążliwej u wielu innych psów gończych, tendencji do dominacji. Nie oznacza to, że nie mają wymagań, wręcz przeciwnie. Największym jest bez wątpienia gigantyczne zapotrzebowanie na ruch i to o każdej porze roku. Gończy Hamiltona jest psem pracującym, jeśli więc odbiera mu się możliwość uczestnictwa w polowaniach to trzeba zapewnić mu odpowiednią ilość aktywności innego rodzaju, uważając, aby przy tym nie było to zbyt monotonne, ponieważ znudzony gończy Hamiltona staje się uparty i szczekliwy. Psy te, jako jedne z nielicznych gończych, dobrze znoszą obecność dzieci i innych zwierząt domowych.
