Gończy fiński to świetny łowca niewielkich zwierząt. Dorasta sześćdziesięciu dwóch centymetrów w kłębie, a jego historia sięga osiemnastego wieku. Do dziś jest chętnie wykorzystywany przez myśliwych, głównie w Skandynawii, ale nie tylko. Sporą popularnością cieszy się także w Niemczech, Hiszpanii i Francji. W Polsce reprezentowany raczej nielicznie.
Zdjęcie znalezione na opsach.pl
Sierść gończego fińskiego jest krótka, podobnie jak innych psów gończych, jednak ułożona jest na bardzo gęstym podszerstku, co zapewnia psu duża odporność na zimno. Ubarwienie jest charakterystyczne, trójkolorowe z wyraźną, białą, duża strzałką na czole.
Gończy fiński jest jednym z najbardziej otwartych psów gończych. W stosunku do obcych zachowuje wprawdzie zdrowy dystans, ale znacznie mniejszy niż jego krewniacy. Jest jednocześnie bardzo aktywny, więc choć nie ma skłonności do włóczęgostwa, znudzony może szukać zajęcia na własną rękę. Jedynie w ziemie jego aktywność znacząco spada i wówczas poza praca na polowaniach lubi spokojnie odpoczywać w domu, razem z właścicielem. Nie ma raczej tendencji do dominacji, ale z rzadka podporządkowuje sobie inne zwierzęta domowe. Na polowaniu posłuszny, ale nieustępliwy i zacięty.
