Maltańczyki to jedna z najbardziej popularnych ras kanapowych. Jednocześnie stanowią one jedne z najstarszych znanych człowiekowi psów. Poznajmy bliżej historię maltana. Maltańczyk wbrew nazwie nie pochodzi z Malty, choć z całą pewnością jego przodkowie zamieszkiwali basen Morza Śródziemnego. Psy tej rasy były znane już w starożytności. Pierwsze wzmianki o nich datuje się na około XIV wiek przed naszą erą.
Z tamtego okresu pochodzą bowiem malunki, na których widnieje podobizna maltańczyka. Jego wizerunek znaleźć można także na ścianach we wnętrzu grobowca faraona Ramzesa II. W późniejszym okresie maltańczyki były cenione głównie w starożytnej Grecji i starożytnym Rzymie. Zajmowały się wówczas przede wszystkim wyłapywaniem myszy i szczurów w miastach portowych i na statkach.
Maltańczyk – zdjęcie ze strony Pixabay.com
Z czasem jednak stały się bardziej psami do towarzystwa niż pomocnikami w zwalczaniu szkodników. Szczególnym uwielbieniem rasa ta cieszyła się w antycznym Rzymie. Już wtedy maltańczyki były ulubionymi pupilami arystokracji. Sam Juliusz Cezar ubolewał nad tym, że damy na jego dworze więcej uwagi i miłości poświęcały dla tych psów niż dla własnych dzieci.
Stopniowo rasa rozprzestrzeniała się na coraz dalsze obszary i stała się powszechna w pozostałej części Europy oraz w Azji Środkowej. Okres największej popularności tych psów przypada na czas baroku oraz oświecenia. Z tamtych czasów pochodzą liczne obrazy przedstawiające arystokratów i damy dworu, którym towarzyszy maltańczyk.
Maltańczyk – zdjęcie ze strony Pixabay.com
Uwieczniali go między innymi Peter Paul Breugl czy Francisco Goya. Maltan zapisał się w kartach historii jako ulubiony towarzysz Marii Stewart, XVI-wiecznej królowej Szkocji. Dzięki jej zainteresowaniu biszonami maltańskimi rasa ta upowszechniła się w Wielkiej Brytanii, gdzie jest bardzo ceniona po dziś dzień. Miłośnikiem tych psów był także francuski król Henryk III, który podobno wydawał ogromne kwoty na rozpieszczanie gromady swoich białych pupili.
Jak widać, historia maltańczyka jest iście królewska. Mimo że przez wieki psy tej rasy gościły głównie na arystokratycznych dworach, to znakomicie odnajdują się także w domowych warunkach mieszkalnych. Przede wszystkim bowiem cenią sobie nie wygodę, lecz towarzystwo ukochanego opiekuna.
